yugioh gx ฉบับ 4-10

เนื้อเรื่อง

บทที่ 4

   [บริเวณงาน]

“รู้สึกว่าอาสึกะจะหายไปนานเลยนะ ชักน่าสงสัยแล้วซิ -_-++”มิคุรุที่กึ่งเป็นห่วงกึ่งสงสัยกำลังปรึกษาอยู่กับจุนโกะและโมโมเอะ

“เอาน่ามิคุรุ อย่าคิดมากสิไปหาอะไรทานกันกีกว่า”

“แต่ว่า -^-...”ในใจของมิคุรุก็เริ่มลังเลแล้วเหมือนกัน

“ใช่แล้วล่ะ ฉันว่าจุนโกะเขาพูดถูกนะ”

“อืม...เอางั้นก็ได้”

“จุนโกะจัง โมโมเอะจัง”ใครฟะ

“คุณฟุบุกิ/คุณฟุบุกิ -///-!”

“เอ่อ...แล้วนี่ใครน่ะ”

“อ้อ เพื่อนของจูไดน่ะคะ”

“ฉันชื่อ คัตสึโนะ มิคุรุ เป็นเพื่อนสมัยเด็กของจูไดน่ะคะ”

“ฉันชื่อ เทนโจอิน ฟุบุกิ”

“เอ่อ แล้วคุณเป็นพี่ของอาสึกะงั้นเหรอค่ะ”

“อืม รู้จักอาสึกะด้วยเหรอ”

“อ้อ จูไดเขาแนะนำให้น่ะค่ะ^^”

“งั้นเองเหรอ”

“แล้วทาด้านนั้นใครเหรอค่ะ”

“พวกนี้น่ะเหรอ จะแนะนำใหรู้จักนะ เริ่มจาก......”

   ในขณะนั้นเอง ทางด้านจูไดและอาสึกะ

“ฮึก นี่ฉันกลัวคนมาเจอจริงๆนะ”

“ก็เปลี่ยนที่สิ...”

“นี่ ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ”

“แล้วใครบอกว่าฉันล้อเล่น”

“O-O”

“นี่ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ”ตาบ้ายิ่งยื้นหน้าก็ยิ่งประมาทน่ะสิ T_T

“แต่ว่า...OxO”OO!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

   ไม่คิดเลยว่าจะโดนหมอนี่จูบเอาถือว่าเป็นเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเลยจริงๆ แต่ว่ารู้สึกแปลกกับความรู้สึกที่ส่งผ่านมามันเป็นจูยที่อ่อนโยนและดูดดื่ม ในตอนนั้นฉันรู้สึกเขินบางแต่ก็ดีใจมากกว่าเขินซะอีก แถมยังทำให้ฉันขยับเข้าหาจูไดได้อีกก้าวแล้วล่ะสิ

“รู้สึกยังไงบ้าง”

“-///- คือว่า...”พูดไม่ออกซักคำ ทำไงดีเนี่ย

“ขอโทษนะ ที่จู่ๆก็...คงเป็นจูบแรกของเธอสินะ”

“จูได! หมายความว่ายังไงจริงอยู่ที่นั่นเป็นจูบแรกของฉันแต่ว่าสำหรับนายคงจะไม่ใช่สินะ”

“ไม่หรอก”OO

“0_0”

“นั่นเองก็เป็นจูบแรกของฉันเหมือนกัน”

“แต่ทำไมต้อง...0x0”อีตาบ้าเอาอีกแล้วนะ T^T*

“^^”แต่ก็เป็นข้อดีอย่างหนึ่งของนายล่ะนะ

  [ผ่านไปสักพัก]

“นี่ ฉันว่ารีบกลับเข้างานดีกว่านะเกิดคิดไปเรื่อยเดี๋ยวจะแย่”

“ก็มีแล้วจริงๆ คิดแล้วมันผิดตรงไหน”-^-*

“คนบ้า! เราก็แค่.....”-///-

“เราก็แค่อะไร^^”นี่ อย่ามายิ้มกวนประสาทฉันนร้า TOT

“เรา 2คนแค่จูบกันเอง” น่าโมโหชมัด [แต่ในใจกลับดีใจเป็นที่สุด] ฝากไว้ก่อนเถอะ

บทที่ 5

   [บริเวณงาน]

“หายไปไหนมาอาสึกะ รู้ไหมว่าทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วงกันหมด”มาถึงก็โดนเลยแฮะ แย่ชะมัด

“ขอโทษค่ะ”ยอมก้มหัวให้พี่ชายตัวเองครั้งแรก

“ช่างมันเถอะ อาสึกะปลอดภัยก็ดีแล้วล่ะ”พี่ค่ะ

“แล้วหายไปไหนกันมาเหรอ”มิคุรุอย่าถามแบบนั้นเลยนะ TOT

“ความลับน่ะ ^^”คนบ้า

“จูได! นายเองก็เหมือนกันหายไปกันทั้งคู่เลย!”

“ก็บอกแล้วไงว่าความลับ”

“หรือว่านายกับอสึกะจา.....”คงไม่พูดหรอกเนอะ^^เพื่อตัวของหมอนั่นเองด้วย

“อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้...^^”

“ว่าไงนะ!”ชีวิตจบสิ้น TOT

“แม้ มิคุรุเนี่ยเชื่อคนง่ายกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย”รอดตัวไป - -

“อย่างอาสึกะน่ะขนาดผียังกลัวเลย”

“นี่นายคิดจะหาเรื่องกันหรือไง”

“พูดความจริงผิดด้วยเหรอ”

“ถ้าทางนายคงอยากเจ็บตัวจริงๆสินะ -^-”

“อย่าพึ่งโมโหสิ ฉันแค่ล้อเล่นเองนะ”

“เชอะ”

“อาสึกะ เมื่อกี้พี่ไปคุยกับอาจารย์ใหญ่มาแล้วนะที่เรียกพวกเราเพราะว่าจะให้ช่วยดูแลรุ่นน้องปี 3กับ4 ที่จะไปเข้าค่ายที่เกาะข้างๆน่ะท่าทางจะนานเลยล่ะเพราะเกาะอยู่ไม่ค่อยไกลซะด้วย ประมาณ3-4อาทิตย์เลยล่ะ”

“หา นานขนาดนั้นเชียวแต่ว่าทำไมพวกอาจารย์ต้องให้พวกเราไปด้วยล่ะ”เป็นคำถามที่ดีมาก

“ก็วันที่จะไปเข้าค่ายมันดันตรงกับวันที่พวกคุณครูต้องแยกกันไปประชุมตามโรงเรียนต่างๆพอดีทำให้เหลือครูอยู่ไม่กี่คนเพาะงั้นถึงเชิญเรามาไงล่ะ แต่ว่าพวกคุณครูน่ะไปประชุมแล้วเข้าฝึกอบรมเพิ่มเติมรวมหมดคือ3เดือน เราจะต้องอยู่ที่นี่3เดือน”

“3เดือนเลยเหรอ นานเกินไปรึเปล่าเนี่ย”

“งั้นก็มีเวลาเหลือเฟือ”

“เวลาเหลือเฟือ นายคิดจะทำอะไรของนาย”

“นั่นสินะ อาสึกะเธอช่วยคิดหน่อยซ ขโมยจูบพวกรุ่นน้องดีปะ”

“ว่าแล้วเชียว นายเป็นพวกโรคจิตที่หลุดออกมาจากโรงพยาบาลจริงๆด้วย”

“อาสึกะ พี่ว่าเกินไปมั้ง”พี่บ้า

“แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำเพราะหมอนี่......”

“จูไดคุงทำไมเหรอ”พี่ค่ะหนูอยากบอกใจจะขาดแล้วค่ะ

“^_^”อย่ามายิ้มกวนประสาทฉันนะ ToT*

“เปล่าช่างมันเถอะค่ะ”

“คงเป็นเรื่องเล็กสินะถึงไม่พูดเพราะกลัวเสียหน้าสมกับเป็นน้องสาวของพี่ ไม่ใส่เรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้แหละดีแล้ว”สำหรับพี่มันอาจเป็นเรื่องเล็ก แต่สำหรับหนูมันเป็นเรื่องนะคร้า TOT

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วไปกินเถอะครับ”น่าอิจฉาโชคุงจริงๆที่ไม่มีเรื่องน่าปวดหัวอยู่ในสมอง

“งั้นคุณอาสึกะไปทานข้าวกันเถอะค่ะ มิคุรุไปด้วยกันนะ”

“แต่ว่า......”

“ไปเถอะฉันอยากเธอรู้จักกับคนอื่นมากขึ้น”

“ถ้าจูไดว่างั้น ฉันไปด้วยก็ได้”

“ถ้าเทนโจอินคุงไปฉันไปด้วย”

“มันโจเมะคุง.....”โผล่มาจากไหนเนี่น - -

“งั้นไปกันเถอะ”

บทที่ 6

“กว่าจะจบงานแทบแย่เลยนะเนี่ยและที่สำคัญฉันก็ยังดูเอลไม่ชนะเจ้าจูไดซักทีมันน่าเจ็บใจจริงๆ”

“ก็มันโจเมะเที่ยวไปท้าดูเอลกับคนอื่นเข้าทั่วแล้วก็ชนะกลับมาก็เถอะ”

“แม้โชนายเองก็พูดอะไรดีๆเป็นเหมือนกันนะเนี่ย”

“แต่พอไปดูเอลกลับลูกพี่แล้ว...ก็อย่างที่มันโจเมะคุงบอกสุดท้ายก็แพ้อย่างราบคาบทุกทีนั่นแหละ”

“นี่โชฉันพึ่งจะชมนายไปเองนะ ตั้งใจจะหาเรื่องอีกหรือไง”

“ก็ผมพูดความจริงแล้วนะ มีปัญหาอีกเหรอ”

“นี่พวกนายทั้งคู่เลย โตกันแล้วนะแต่ยังทะเลอะกันเป็นเด็กๆไปได้ ทะเลอะกันจนฉันสุดจะทนแล้วด้วย เป็นเพื่อนกันหัดรักกันไว้หน่อยไม่ได้หรือไง ส่วนเรื่องที่ชนะดูเอลของจูไดไม่ได้ฉันก็พอจะเข้าใจอยู่เพราะตั้งแต่ขึ้นมัธยมมาฉันยังไม่คอยเขาเลยซักครั้งและฉันเองก็เหมือนกันไม่เคย

ดูเอลชนะหมอนั่นเลยซักครั้ง”

“มิคุรุจังเนี่ยเวลาโกรธแล้วน่ากลัวเหมือนคุณอาสึกะเลยแหะ คิดเหมือนกันสินะมันโจเมะคุง”

“อืม แถมบ่นยาวเป็นถั่วฝักยาวอีก”

“ว่าไงนะ///ว่าไงนะ”ดูเหมือนฉันกับมิคุรุจะนิสัยเหมือนกันจริงด้วยแหะ พูดยังพร้อมกันอีก

         ‘เธอน่ะเหมือนกับมิคุรุตรงที่.....ปากไม่ตรงกับใจไงล่ะ’

“O///O ทะทำไมถึงหมอนั่นในเวลาแบบนี้ด้วยล่ะเนี่ยหรือว่า โดนตามหลอกหลอนแน่ T_T”

“เข้าใจแล้วนะเป็นเพื่อนกันต้อง......!”

“เป็นเพราะจูบนั่นแน่ๆ ทำไงดีล่ะเนี่ย”

“จูบ...? อาสึกะ! เธอเคยโดนจูบด้วยงั้นเหรอ”แย่ล่ะซิเผลอตะโกนออกซะได้ ฉันเนี่ยบ้าที่สุดเลยยยยยTOT

“เอ่อคือว่า.......[ไม่มีทางเลือกแล้วสินะ T^T] ก็ประมาณนั้นแต่ว่าหมอเป็นคนจูบฉันก่อนนะ ฉันน่ะยังไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆนะถึงจะจูบกลับไปเถอะแต่ว่าก็แค่จูบนะแค่จูบเองอย่าใส่ใจเลยนะ”

“ร้อนรนน่าดูเลยนะ อาสึกะแสดงว่าคนที่จูบกับเธอจะต้องอยู่ในกลุ่มของเราสินะบอกมาซะว่าหมอนั่นเป็นใครหรือว่าจะไม่ได้อยู่ในกล่มของพวกเรา”

“นี่ ทำอะไรกันน่ะพวกเธใกล้ได้เวลาเข้านอนแล้วนะรีบๆไปอาบน้ำกันได้แล้วแล้วทาร.ร. ได้ทำบ่อน้ำร้อนสำหรับที่มาช่วยในครั้งด้วยนะไปแช่กันตามสบายเลยนะ”

“ค่ะ/ครับ”

“นั่นสินะอย่างที่อาจารย์อายูคาวะพูดไปแช่บ่อบ่อน้ำให้สบายดีกว่านะ”

“ว่าแต่โยฮันนายหายไปไหนมาเหรอ”

“ก็ไปดูเอลกับจูไดมาน่ะ สนุกสุดๆไปเลยล่ะ”

“แล้วเป็นยังไงบ้างล่ะ”

“ก็อย่างที่พวกนายคิดเกือบจะชนะอยู่แล้วแต่สุดท้ายก็แพ้อยู่ดี ฉันน่ะตั้งใจไว้จะให้โทพาสไทเกอร์จอมตีใส่จูไดโดยตรง แต่ว่าจูไดกลับใช้การ์ดชุบชีวิตกับเนออสแบบนี้แหละฉันถึงแพ้จูไดอีกจนได้”

“แม้ถ้าชนะง่ายๆก็ไม่สนุกน่ะสิ ฉันน่ะจูไดรู้จักมานานถึงได้รู้นิสัยของหมอนั่นดี จะว่าไปฉันเองก็เคยชนะดูเอลจูไดอยู่เหมือนกันนะ”

“จริงเหรอมิคุรุจัง.....สุดยอดเลย”โชคุงท่าทางจะดีใจน่าดูเลยนะเนี่ยที่ลูกพี่ตัวเองแพ้เนี่ย

“ความจริงแล้วฉันก็ไม่แน่ใจหรอกว่าชนะ.....”

“อ้าว.....!”

“ก็แม้จู่ๆหมอนั่นยอมแพ้นี่นา”รู้สึกเจ็บแปลกๆอีกแล้วแหะ

“มิคุรุหรือว่าเธอ.....”O_O

“เธอน่ะชอบจูไดสินะ”

“เอ่อ...คือว่า”มิคุรุทำไมล่ะทุกครั้งที่เธอพูดเรื่องของจูไดทีไรฉันถึงทรมานทุกที

“มิคุรุ...”

“ก็ประมาณนั้น.....”

“-_-”

“อย่างที่พวกนายนั่นแหละ...ฉันน่ะชอบจูไดจริงๆเพราะหมอนั่นน่ะช่วยให้ฉันได้พบกับสิ่งใหม่ๆที่ไม่เคยเจอ ทั้งใจดี อ่อนโยนแล้วก็...”ในขณะที่มิคุรุกำลังเล่าทุกคนก็เห็นด้านของจูไดที่ไม่เคยพบ

บทที่ 7

“ได้แช่น้ำอุ่นๆแล้วรู้สึกดีจังเลยนะค่ะคุณอาสึกะ”

“.....”มิคุรุเนี่ยรู้เรื่องของจูไดเยอะจริงๆด้วยสินะ ผิดกับฉันทั้งๆที่อยู่มาด้วยกันตั้ง4ปีแล้วแท้แต่กลับไม่รู้เรื่องของหมอนั่นสักเท่าไรเลยแท้ เราเนี่ยไม่ได้เรื่องจริงๆด้วย

“คุณอาสึกะ!”OO

“เอ่อ ขอโทษนะ”เราเนี่ยจะบ้าไปถึงไหนกัน

“คุณอาสึกะ เป็นอะไรไปค่ะช่วงหลังเนี่ยเอาแต่เหมอลอยนะค่ะ”นี้ฉันทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วงอีกแล้วเหรอเนี่ย บ้าที่สุด “ถ้ามีปัญหาอะไรมาปรึกษาฉันก็ได้นะค่ะ”

“ถ้างั้นขอถามเลยได้ใช่ไหม”

“ค่ะ...^^”

“คือว่าถ้าเกิดเพื่อนของเราพูดถึงคนที่ตัวเองชอบขึ้นแล้วมันทำให้คนอื่นเจ็บแปลกๆในใจมันหมายความว่ายังไงกันเหรอฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน”พูดออกไปจนได้ ToT

“คุณอาสึกะมีคนที่.....”

                โครม/ตูม/กรี๊ดดดดดดดด

“OoO!/OoO!”รอดตัวไปแต่ได้พูดความในใจก็รู้สึกสบายใจดีเหมือนกันนะเนี่น ^^

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ...OO...กรี๊ดดดดดดดด”

“พวกนายทำอะไรกันน่ะ! โรคจิตลามกที่สุด”เอ่อ อะไรกันเนี่ยกำแพงไม้ที่ระหว่างฝั่งหญิงกับฝั่งชายมันกลับล้มลงมาซะงั้นแต่ว่าจูไดเองก็...ไม่นะนี่ฉันจะบ้าอีกนานไหมเนี่ย _///_

“พะ พวกเราไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆนะ”

“อย่ามาแก้ตัว ถ้าพวกผู้ชายไม่ได้ทำแล้วพวกไหนจะทำ”

“ก็พวกผู้หญิงไง”

“ผู้หญิงอย่างเรามีมารยาทพอไม่ทำแบบหรอกย่ะ”

“นี่ไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้นแหละ”

“คุณพี่ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะค่ะ แล้วมีหลักฐานอะไรหรือเปล่า”

“ท่านฟุบุกิ”

“ก็ความจริงแล้วตะปูที่ตอกไว้มันดันหลุดออกมาน่ะสิ เลยไม่มีอะไรค้ำกำแพงก็เลยล้มน่ะสิ”

“แล้วคุณพี่รู้ได้ยังไงค่ะ”

“พูดแล้วก็หน้าอาย...ก็ก่อนหน้าที่กำแพงจะล้มพี่ดันไปเหยียบโดนตะปูเข้าน่ะสิ 55555”

“-_-/-_-...”

“ก็แบบนี้แหละให้ซ่อมตอนนี้คงไม่ทันเพราะฉะนั้นอาบน้ำด้วยกันไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่นา แล้วก็ทั้งพวกเราแล้วก็พวกผู้หญิงก็พันผ้าเอาไว้แล้วแถมผ้าก็หนาไม่เป็นอะไรหรอกนะ”

“โอ้!”

“ช่วยไม่ได้แฮะ งั้นพวกเราเอาด้วย!”เฮ! นี่เอาจริงสิ ToT

“เทนโจอินคุงนานแล้วนะที่เราไม่ได้อาบน้ำด้วยกัน -///-”

“นานบ้าอะไรล่ะ! ไม่เคยเลยซักครั้ง”

“แม้ _///_”

“ว่าแต่คุณพี่ตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ค่ะ”

“พี่ได้ยินมาน่ะว่าถูกผู้ชายคนนึงขโมยจูบแรกไปแล้ว เอาล่ะคราวนี้ตอบคำถามของพี่บ้าง...อาสึกะน้องขัดขืนรึเปล่า”

“เอ่อคือ.....”

“ตอบมาตามตรงเถอะ พี่ไม่บอกใครหรอก”

“หนูน่ะกลัวแต่ก็สู้ความรู้สึกของตัวเองไม่ได้จริงๆ แต่ก็ไม่อยากปฏิเสธความรู้สึกที่ส่งผ่านมาเหมือนกัน”นั่นสิคงเพราะเป็นพี่สินะถึงพูดออกมาได้แบบนี้

“งั้นก็แปลว่าไม่ได้ขัดขืนสินะ”

“ก็ปะ ประมาณน่ะค่ะ...”

“งั้นข้อสุดท้ายผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”OO ซวยแล้วสิ

“คือว่า...จูไดค่ะ -///-”

บทที่ 8

“จะ จูไดคุงน่ะเหรอ”ตอนนี้พี่เองตกใจแบบสุดๆที่.....

“อือ แต่พี่อย่า....”

“โล่งใจไปที ถ้าเป็นจูไดคุงคงไม่เป็นไร”

“หา! พี่หมายความไง”

“แม้อาสึกะความรู้สึกของเธอเองก็น่าจะรู้ดีนะ”พี่ค่ะพี่ยิ่งพูดน้องยิ่งงงค่ะ -_-

“ความรู้ของตังเอง แต่ว่า.....”

“ถ้าไม่รู้ล่ะก็ ลองหาคำตอบด้วยตัวเองดีกว่านะหรือจะไปถามจูไดคุงเลยพี่ว่า...ใช่ไปถามจูไดคุงเลยดีกว่าอาสึกะจะได้รู้ตัวซักทีว่าคิดแบบไหนกับจูไดคุง”พี่จ้าพูดง่ายทำยากนะคร้า TOT

“พี่ฟุบุกิ!”เพราะไอ้นิสัยที่อดกลั้นอะไรไม่ไหวระเบิดออกมาทำให้คนรอบข้างพร้อมใจกันหันมาทางสองพี่น้องที่กำลังคุยเรื่อง.....

“เกิดอะไรขึ้นค่ะคุณฟุบุกิ คุณอาสึกะหน้าแดงขนาดนั้นไปพูดอะไรกันค่ะ ไม่ค่อยได้เห็นคุณอาสึกะเป็นแบบนั้นเลย”

“ก็คงอายนั่นแหละ”

“อาย...? หมายความว่ายังไงค่ะ”

“ขอโทษนะ แต่สัญญากับอาสึกะไว้ว่าจะไม่บอกใคร”

“คุณฟุบุกิใจร้าย.....T3T”

“แม้.....”

“ว่าแต่คุณอาสึกะถามเรื่องอะไรงั้นเหรอค่ะ”

“เรื่องก็ความลับ”

“คุณฟุบุกิ T^T”

“โทษทีนะ....”

     อีกด้านหนึ่ง......

“พี่บ้า จะให้พูดเรื่องแบบนั้นออกไปได้ยังไงกันน่าอายจะตาย”

“เรื่องอะไรเหรอ?”

“ก็เรื่อง...!”ตาบ้านั่นทำให้ฉันตกใจอีกแล้ว -^-

“เป็นอะไรไปน่ะ...-o-?”

“จะเป็นอะไรได้ล่ะก็ตกใจน่ะสิ นายเนี่ยทำไมชอบโผล่มาข้างหลังตลอดเลยนะไม่เข้าใจเลยจริงๆ”

“เอ่อ...ขอโทษทีนะ”

“เป็นอะไรไปน่ะ จูไดถ้ามีเรื่องอะไรก็มาปรึกษาฉันได้นะ”

“เปล่าพอดีฉันจะมาขอโทษเธอน่ะ”

“ขอโทษ...?...เรื่อง...”

“ขอโทษนะฉันไม่คิดว่าเธอจะคิดมากขนาดนี้”

“อย่าโทษตัวเองมากนักสิ”

“แต่ว่า.....”

“ฉันน่ะเล่าให้พี่ฟังแล้วล่ะ พอพูดความในใจออกไปแล้วก็ไม่รู้สึกอึดอัด”

“งั้นเองเหรอไม่น่าล่ะ เธอเนี่ยกล้ากว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลยแหะ”

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน่า”จูไดเนี่ยชมคนอื่นเป็นเหมือนกันแหะ

“นี่...- -”

“หือออ...oxo”ไม่คิดจะให้ตั้งตัวกันหรือไง T-T

“นี่รู้สึกว่าฉันจะติดจูบของซะแล้วซิ จูบต่อนะ”

“คือ...มันก็ได้อยู่หรอกแต่ว่าคนอยู่แบบนี้คงจะยาก”

“จริงแหะ ลืมสนิทเลยอะ”

“ไม่ได้ดูรอบๆตัวเองเลยหรือไง เมื่อกี้ไม่มีใครสังเกตเห็นก็สุดยอดแล้วล่ะ”

“แหะๆ ถ้ารอให้คนไปหมดก่อนเธอต้องจูบกับฉันอีกนะ ^^”เอาจริงเหรอเนี่ย! oO

บทที่ 9

     สุดท้ายแล้วฉันก็ไม่ได้ให้หมอนั่นจูบ[ถึงในใจจะเสียดายก็เถอะ] แต่ก็ดีแล้วล่ะเกิดหมอนั่นล้อเล่นขึ้นมาเราคงแย่น่าดูแต่จูไดเองก็ไม่ใช่คนแบบนั้นซะด้วยซิ.....ชักปวดหัวแล้วซิ ช่างมันล่ะกันรีบนอนดีกว่าแถมพรุ่งนี้ยังเป็น.............

     [ถึงวันไปทัศนศึกษาแล้วจ้า.....ตอนนี้อยู่บนเรือนะ]

   ด้านของจูได

“อากาศดีจังเลยนะว้าไหมจูได”

“โยฮันนายเนี่ยนะยิ้มได้ทุกที่จริงๆนั่นแหละ”

“เมื่อก่อนนายเองก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือไง ฉันว่านายเป็นแบบนั้นทุกจะสนุกมากกว่านี้นะ”

“ถึงจะอยากเป็นเหมือนก็คงทำไม่ได้แล้วล่ะ ก็ฉันน่ะ......”

“ลืมความสนุกของดูเอลไปแล้ว”

“พูดอะไรของนายน่ะ ฉันยัง...”

“ตอนที่นายดูเอลกับฉันครั้งสุดท้ายนายน่ะทำหน้าอมทุกข์ตลอดเลยนะ ไม่เห็นยิ้มเลยแม้แต่น้อย ฉันได้ยินมาว่าตั้งแต่นายเรียนจบจากดูเอลอคาเดเมียนี้ไปก็ไม่เคยติดต่ออะไรกับเพื่อนๆที่นี่อีกเลย”

“......”

“จูได อาสึกะบอกแล้วไม่ใช่แล้วว่าถ้ามีเรื่องอะไรก็ให้ปรึกษาเพื่อนน่ะ”

“นายได้ยินด้วยเหรอ ถ้างั้นนายก็ต้องเห็นแล้วน่ะสิ”[โยฮัน:ซวยแล้ว]

“เอ่อคือว่า.....ก็ประมาณนั้นน่ะนะ ^^lll”

“ฮึ งั้นก็ปิดไว้ให้หน่อยแล้วกันนะ”

“เรื่องนั้นไม่มีปัญหาหรอก ว่าแต่ว่านายมีเรื่องกลุ้มจริงๆสินะ”

“อืม ก็นิดหน่อย”

“อะไรล่ะ ร้ายแรงแค่ไหน!”

“ไม่หรอกไม่ร้ายแรงเลยซักนิด เพียงแต่...โยฮันนายรู้สินะว่ามิคุรุน่ะชอบฉัน”

“อืม แต่นายรู้ด้วยเหรอ OoO”

“นี่ ฉันไม่ได้ความรู้สึกช้าขนาดนั้นสักหน่อย >o<”

“555 ล้อเล่นน่าอย่าอารมณ์เสียสิ”

“นายเนี่ยนะ -_-”

“เล่าต่อเถอะ ^^”

“-_- มิคุรุน่ะชอบฉันแต่ว่าฉันเองก็มีคนที่ชอบแล้วเหมือนกัน ถ้าเกิดยัยนั่นเกิดรู้ขึ้นมาคงต้องเสียใจมากแน่ๆ ฉันน่ะไม่เคยคิดอะไรกับมิคุรุเกินไปกว่าเพื่อนเลย ฉันน่ะคิดว่าตัวเองไม่เหมาะกับใคนทั้งแหละมันจะให้คนที่ฉันชอบแล้วก็คนที่ชอบฉันชอบทรมานซะเปล่า”

“งั้นเองเหรอ คนที่นายชอบน่ะใครเหรอ?”

“ถึงฉันไม่บอกนายก็คงพอเดาได้ไม่ใช่เหรอว่าเป็นใคร”

“รู้ทันตลอดเลยนะนายเนี่ย แต่ก็ถูกอย่างที่นายพูดฉันก็พอเดาได้เหมือนกัน ก็พวกนาย.....กันไม่ใช่เหรอ ^^ แม้ไม่รู้ก็แย่แล้ว” [จูได:นายเนี่ยน่าโมโหชมัด]

“แบบนี้เองเหรอ”

“อาสึกะ!”โผล่มาจากไหนของเธอเนี่ย O_O

“นายเคย...กับมิคุรุแล้วเหรอ o///o”ไม่จริงนร้า

“-_- ยัยบ้าที่ไหนกันล่ะ”

“ก็เมื่อกี้โยฮัน.....”

“เข้าใจผิดกันใหญ่แล้ว โยฮันน่ะหมายถึงเธอต่างหาก”

“หือ! ฉันน่ะเหรอ”[จูได:ซวยล่ะซิ]

“เอ่อ...”หมายความว่ายังไงกันแน่เนี่ย

“ทำไมต้องฉันด้วยล่ะความจริงแล้วพึ่งได้ยินถึงตรงที่โยฮันพูดน่ะ”[จูได:งั้นเองเหรอ รอดตัวไป]

“คือว่ากำลังคิดอยู่น่ะว่าอาสึกะกับมิคุรุใครจะดูเอลเก่งกว่ากันน่ะ”

“แน่ใจนะ -_-”ต้องมีอะไรแน่ๆและฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเรื่องอะไร -^- และต้องเป็นเรื่องที่ไม่ชอบมาพากลแน่ๆ

บทที่ 10

   [ถึงเกาะแล้วจ้า.....ใช้เวลาเดินทางประมาณครึ่งวันนะ]

“เฮอ ถึงสักทีอยู่บนเรือน่าเบื่อสุดๆ”เรือของดูเอลอคาเดเมียเข้าจอดเทียบท่ารุ่นน้องที่เป็นนักเรียนหญิงก็ตื่นเต้นกันแบบสุดๆซะจนทำให้ฉันนอนไม่หลับแย่สุดๆเลยอะ T^T

“คุณอาสึกะไปเปลี่ยนชุดว่ายน้ำกันเถอะค่ะ”ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีแต่รุ่นน้องสินะที่ตื้นเต้นขนาดนี้

“เดี๋ยวก่อนสิอย่างแรกต้องเช็คชื่อของพวกรุ่นน้อง3กับ4ก่อนสิ =o=”

“ค่ะ T^T/ค่ะ T^T”ถ้าทางคงจะเศร้าน่าดูแหะ

“เอาน่าช่วยหมดนี่แปบเดียวก็เสร็จอีกอย่างรุ่นปี4ก็แค่30กว่าคนเองนะ”

“ค่ะ ToT/ค่ะ ToT”ถ้าจะอาการหนักแหะ ^^lll

“พวกนายเองก็ต้องช่วยด้วยนะ”

“หา! พวกเราด้วยเหรอ –o-”ทำหน้าแบบนั้นน่าโมโหชะมัด“=o=”พี่ก็พลอยทำหน้าแบบนั้นไปอีกคนตั้งใจทำกันบ้างไหมเนี่ย

“พวกนายทุกคนอาจารย์ใหญ่ขอร้องมายังจะไม่ทำกันอีกหรือไง จูไดนายเองเหมือนกันหัดทำตัวดีๆบ้างสิ ตอนเด็กยังน่ารักกว่านี้ตั้งเยอะ”ว่าไงนะ Oo

“พะ พูดอะไรของเธอ >///< ฉันก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือไง” “.....”ว่าแล้วเชียวมิคุรุเนี่ยรู้เรื่องของจูไดเยอะกว่าเราจริงๆด้วยสมแล้วล่ะที่เป็นเพือนสมัยเด็กกัน

“อาสึกะ พยายามเข้านะ”

“พี่ชาย...ค่ะ”

“เอาเป็นว่าแบ่งงานกันทำแล้วกันนะ”

“พี่ชาย...แต่ว่า”

“เอาน่าแม้แยกกันทำจะเสร็จเร็วกว่าอยู่หนิ”

“ขะเข้าใจแล้วค่ะ”ทำไมแย้งไม่ได้เลยเนี่ย >o<

“งั้นฉัน โยฮัน โอไบรอั้น จิมแล้วนักเรียนชายอีกส่วนจะไปจัดการเรื่องที่พักเอง”

“ได้/ok”

“มันโจเมะคุง โชคุง เคนซันคุงแล้วก็มิซาว่าจัดการอุปกรณ์สำหรับทำกิจกรรมนะ”

“ครับ”

“ส่วนจุนโกะ โมโมเอะแล้วก็มิคุรุอยู่เช็ครายชื่อนักเรียนที่นี่”

“ค่ะ ^o^/ค่ะ ^o^”

“แต่ว่าฉัน...”มิคุรุท่าทางคงอยากไปกับจูไดสินะ

“ฝากด้วยนะมิคุรุจัง”

“ขะเข้าใจแล้วค่ะ...”

“ดีมาก ส่วนที่เหลืออีก2คน อาสึกะกับกับจูไดคุงสินะ”

“ค่ะ/ครับ”

“ไปเดินดูรอบๆเกาะหาสถานที่ทำกิจกรรมเพิ่มเติม”

“แต่ว่าพี่ค่ะ...”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น...เข้าใจนะอาสึกะ”พี่ใจร้าย T3T

“คะ ค่ะ”

“ดีมาก ^^ เอาล่ะทุกคนอีกครึ่งชั่วโมงเริ่มทำงานได้ถ้าทำเสร็จแล้วก็พักผ่อนตามสบายส่วนรุ่นน้องทุกคนเช็คชื่อให้เสร็จแล้วก็เอาของไปเก็บที่ห้องจากนั้นก็ตามสบายนะ”

“ค่ะ/ครับ”

“เอาล่ะ ส่วนเวลาครึ่งชั่งโมงก่อนทำให้ไปพักก่อนนะ ^^”

“เข้าใจแล้ว”ตอบซะเสียงเดียวกันเลยนะ - -

“ถ้างั้นก็เริ่มได้เลย”จากนั้นก็แยกตัวใครตัวมัน

“คุณอาสึกะไปนอนกับพวกเรานะค่ะ มิคุรุด้วยนะ”

“อื้ม/อื้ม”

“ถ้างั้นก็ไปจองห้องกันเลย เย้”2คนนี้เนี่ยท่าทางจะดีใจกว่าคนอื่นเลยแหะ